Moet my tog nie verwerp nou dat ek oud geword het nie, moet my tog nie alleen laat nou dat my kragte ingegee het nie. ... Nou dat ek oud en grys geword het, moet U my tog nie alleen laat nie, o God, dat ek nog aan die geslagte wat kom, kan vertel van u werk en u mag.  Psalm 71:9,18, 1983-vertaling

 

Die lewe het sy seisoene – lente van jeug en hoop, die somer van volheid en groei, die herfs van oorgang en uiteindelik, die winterseisoen van ons bestaan. Winter bring koue, kaal bome, kort dae – 'n tyd wat dikwels met afskeid, verlies of fisiese en emosionele broosheid geassosieer word. Vir baie is dit 'n seisoen van afnemende krag en toenemende afhanklikheid. Tog, selfs in dié tyd, is daar ruimte vir geloof, hoop en gebed – juis dán wanneer ons dit die nodigste het.

 

In Psalm 71:9 hoor ons die hartroep van 'n mens in die winter van sy lewe: “Moet my tog nie verwerp nou dat ek oud geword het nie, moet my tog nie alleen laat nou dat my kragte ingegee het nie.” Dis nie 'n gebed van vrees nie, maar 'n eerlike versoek – 'n pleit tot God om nie net teenwoordig te wees nie, maar getrou, soos Hy altyd was.

 

Wanneer die liggaam begin verflou, herinner die gees ons aan die Een wat altyd getrou gebly het. Die psalmis het deur vele stormseisoene gegaan, en nou, in sy oudag, hou hy vas aan dieselfde God wat hom van sy jeug af gedra het. Hierdie gebed word 'n anker, nie net vir sy omstandighede nie, maar vir sy siel.

 

Miskien bevind jy jouself tans in daardie winterseisoen. Jy voel hoe die energie afneem, hoe sekere drome nie meer haalbaar lyk nie. Jy beleef verliese – van geliefdes, van gesondheid, van rol of betekenis. Maar die Woord van God herinner jou: jy is nie alleen nie. Die Here wat jou gevorm het in die moederskoot, is dieselfde Een wat jou dra tot in jou oudag toe. (Jesaja 46:4)

 

Bid dan saam met die psalmis: "Here, moenie my verlaat nie. My krag mag afneem, maar u krag bly dieselfde. U liefde hou stand, u teenwoordigheid bring troos. In my winterseisoen, wees U my vuurwarm teenwoordigheid, my lig in die donker dae, my hoop vir môre."

 

God se getrouheid hou nie op by enige lewensfase nie. Hy stap saam, ook as die wêreld stadiger en stiller word. Jou lewe is steeds kosbaar vir Hom. Jou gebede het steeds krag. Jou storie het steeds waarde. En jou geloof – juis nou – straal 'n lig wat ander kan verwarm in hulle eie koue tye.

 

Mag jy vandag vasstaan in hierdie wete: jy word nie vergeet nie. Jy word gedra. En selfs in die winter bring God nuwe genade – elke môre.

 

Gebed: Here, U wat my van my jeug af gedra het, ek roep vandag tot U uit my winterseisoen. My krag verminder, maar U is steeds sterk. Moet my asseblief nie verlaat nie, moet my nie los wanneer ek broos voel nie. Wees U my Lig in die donker dae, my Warmte in die koue oomblikke, my Hoop wanneer alles stil en stadig raak. Herinner my daaraan dat ek steeds u kind is, dat my lewe waarde het in u oë. Dankie vir u getrouheid wat nie verander nie, en vir u liefde wat my vandag, môre en altyd omvou. Amen.