Louise Gevers 

Humble yourselves before the Lord, and he will lift you up. James 4:10, GNT
 
I was probably about Mary’s age when I was asked to sing the Magnificat (Mary’s song of praise) at the school Carol Service. Overawed, but reluctant to refuse our Principal, I agreed – with some trepidation – but learning Mary’s words captivated me and gave me insight into her profound sense of the magnitude of God’s plan, and her genuine elation at being his “lowly servant”.
 
Mary was a young girl like no other, wise beyond her years, with a fresh and trusting spirit, and a pure heart. Being engaged to Joseph, a descendant of King David, had not altered her deep reverence for God and is seen in the way she receives his messenger, the angel Gabriel. Mary immediately appreciates the importance of such a visitor and receives the news he brings from God willingly.
 
The person that God chose to be the mother of his Son would have to have been someone with deep faith and courage to endure, because from the very beginning much would be required of her as the mother of the Saviour of the world. She would be held accountable for her condition; endure a long journey at the most uncomfortable time of her pregnancy, and give birth in a stable. The family would have to flee the cruel King Herod and live as fugitives in Egypt, and later, her life would hold deep suffering.
 
To seriously be in step with God begins with a deep appreciation of how truly great he is and how very ordinary we are; our response to things that happen in life will always be motivated by what we’re most focused on – God or the situation – others or ourselves. Mary was in step with God’s plan.
 
Mary didn’t know all the things that would be expected of her when she gave her consent to Gabriel, but humbly, in faith, willing to hear and obey she embraced whatever God required of her because He was her heart: “I am the Lord’s servant … may it happen to me as you have said.” (Luke 1:38)
 
Being in step with God involves a humble life of growing faith as we rely on his wisdom and not our own abilities to face every situation. Humility, gratitude, and praise are inextricably linked in this as they keep us grounded and enable us to lead fulfilling lives as we find our worth in his eyes.
 
When we’re humble we, “give thanks in all circumstances” (1 Thessalonians 5:8) and entrust ourselves and our talents to God “who is able to do immeasurably more than all we ask or imagine, according to his power that is at work within us”. (Ephesians 3:20)
 
Mary did that – will we?
 
Prayer: “Teach me your ways, O LORD; make them known to me. Teach me to live according to your truth, for you are my God, who saves me. I always trust in you … Forgive the sins and errors of my youth. In your constant love and goodness, remember me, LORD!” (Psalm 25:4,5,7) Amen
 

Louise Gevers 

Onderwerp julle in nederigheid voor die Here, en Hy sal julle verhoog.  Jakobus 4:10, 1983-vertaling
 
Ek was ongeveer Maria se ouderdom toe ek gevra is om die "Magnificat" (Maria se loflied) tydens die skool se Kerssangdiens te sing. Ek was oorweldig, maar wou nie vir die skoolhoof nee sê nie. Met vrees en bewing het ek ingestem – om Maria se woorde te leer het my egter geboei en my insig gegee in haar diepgaande gevoel vir die omvang van God se plan en haar opregte opgewondenheid omdat sy God se nederige diensmeisie kon wees.
 
Maria was 'n gewone jong meisie, wys bo haar jare, met 'n vertrouende gees en 'n rein hart. Die feit dat sy verloof was aan Josef, 'n afstammeling van koning Dawid, het nie haar diepe eerbied vir God verander nie. Ons sien dit in die manier wat sy die engel Gabriël, God se boodskapper, ontvang. Maria besef onmiddellik die belangrikheid van hierdie besoek en sy ontvang die nuus wat hy bring, gewillig.
 
Die persoon wat God gekies het om die moeder van sy Seun te word moes noodwendig 'n diep gelowige persoon wees met die moed om baie te kon verduur, want reg van die begin is daar baie van haar as die moeder van die Verlosser van die wêreld gevra. Sy is verantwoordelik gehou vir haar toestand; tydens die ongemaklikste deel van haar swangerskap moes sy 'n lang reis verduur, en in 'n stal geboorte gee. Die gesin moes later van die wrede koning Herodes wegvlug en as vlugtelinge in Egipte woon. Later in haar lewe het daar baie lyding op haar gewag.
 
Om ernstig in pas met God te wees begin by 'n diepe besef van hoe groot Hy is en hoe gewoon ons is. Ons reaksie op dinge wat in ons lewe gebeur sal altyd gemotiveer word deur dit waarop ons die meeste fokus – God of die situasie – op ander of op onsself. Maria was in pas met God se plan.
 
Maria het nie geweet wat alles van haar verwag sou word toe sy Gabriël se boodskap aanvaar het nie. Sy het nederig, in geloof, gewillig om te luister en te gehoorsaam, alles wat God van haar verlang het aanvaar want Hy was in haar hart: “Ek is tot beskikking van die Here. Laat met my gebeur wat u gesê het.” (Lukas 1:38)
 
Om in stap met God te wees verlang nederigheid en geloof wat groei en om ons in elke situasie op sy wysheid te verlaat en nie op ons eie vermoëns nie. Nederigheid, dankbaarheid en lof is onlosmaaklik hieraan verbind aangesien dit ons gegrond hou en ons in staat stel om, soos ons ons waarde in sy oë vind, vervulde lewens te lei.
 
Wanneer ons nederig is sê die Bybel ons moet: "in alle omstandighede dankbaar [wees]" (1 Tessalonisense 5:18), en "aan Hom wat deur sy krag wat in ons werk, magtig is om oneindig meer te doen as wat ons bid of dink" (Efesiërs 3:20) onsself en al ons talente toevertrou.
 
Maria het dit gedoen – wat doen ons?
 
Gebed: "Maak my u wil bekend, Here, leer my u paaie. Laat u waarheid my lei en onderrig my daarin, want U is God, my redder. In U stel ek elke dag my verwagting ... Moet tog nie dink aan die sondes en oortredinge van my jeug nie. Dink aan my in u trou, Here, omdat U goed is." (Psalm 25:4-5,7) Amen

Louise Gevers 

He gives the barren woman a home, making her the joyous mother of children. Praise the LORD! Psalm 113:9, ESV
 
Our verse today completes the beautiful picture of this tender, compassionate God, powerful in his mercy in his willingness to stoop down to meet the needs of his people, still “living in darkness”, (Matthew 4:16) to recognise and remedy their suffering, and bless those disadvantaged as he, “raises the poor from the dust ... lifts the needy from their misery… and honours the childless wife” by “(making) her happy by giving her children”. (Psalm 113:7,9, GNT)
 
What indescribable joy and hope the miracle of conception brings to the woman who discovers she’s going to be a mother; who will soon hold the unique little person created within her womb in her arms. Instinctively she knows the rich worth her baby will bring to her life, and the fulfilment of motherhood. But for the woman unable to conceive, that hope isn’t satisfied, and she lives her life with a yearning for that joy. Babies are part of God’s plan for creating life, but longing for a baby doesn’t guarantee the ability to conceive one, regardless of who we are; God holds the key.
 
As we focus on being in step with God this Advent, the miracle of his grace becomes apparent as Zechariah and Elizabeth’s barren life emerges.
 
Not only did the childless Elizabeth miss out on the joy and fulfilment of having a baby, it sometimes alienated her from those who did. In the Hebrew culture barrenness brought shame, as it was seen as a result of a woman’s hidden offence, failing, or sin. Even though Zechariah and Elizabeth had “lived good lives in God’s sight and obeyed the Lord’s laws and commands”.(Luke1:6) Elizabeth, the barren wife of a priest, would have experienced her share of humiliation and sorrow.
 
But God intervened and changed this that first Advent. In timing that only he could devise, God answered their prayers and blessed Elizabeth and Zechariah with their long awaited baby – in their old age – showing them his purpose for their long wait. Their baby would be no ordinary child. Gabriel had told Zechariah: “From his very birth he will be filled with the Holy Spirit and he will bring back many of the people of Israel to the Lord their God. He will go ahead of the Lord, strong and mighty like the prophet Elijah.” (Luke 1:15-17)
 
Implicitly trusting God is vital to faith and something we can learn at any age. What God did for Elizabeth far surpassed her immediate perception: “Now at last the Lord has helped me,” she said. “He has taken away my public disgrace!” (Luke 1:25, GNT) Little did Elizabeth realise then that the plan that God had for John, as the forerunner to the Messiah, would also address the spiritual barrenness of the people of Israel and, in time, the rest of the world.
 
God still addresses any barrenness in our lives today when we believe in his grace and trust him to meet our need.
 
Do you?
 
Prayer: Lord, we celebrate your amazing grace to us; please help us to trust you for fruitfulness in our lives. Amen
 

Louise Gevers 

Aan die kinderlose skenk Hy 'n huisgesin, sy word 'n gelukkige moeder van kinders. Prys die Here! Psalm 113:9, 1983-vertaling
 
Ons vers vir vandag voltooi die prentjie van hierdie teer, barmhartige God, kragtig in sy genade en gewillig om af te buig na sy kinders wat steeds "in duisternis woon" (Matteus 4:16), om in hulle behoeftes te voorsien en hulle lyding te herken en genees. Hy seën die minderbevoorregtes want "die geringe help Hy op uit die stof, die arme laat Hy van die ashoop af opstaan" en die kinderlose vrou maak Hy " 'n gelukkige moeder van kinders". (Psalm 113:7,9)
 
Watter onbeskryflike vreugde en hoop ervaar 'n vrou nie wanneer sy besef dat sy 'n moeder gaan word en dat sy binnekort daardie unieke persoon wat in haar baarmoeder gevorm word, in haar arms gaan hou. Instinktief weet sy dat die vervulling van moederskap en haar baba haar lewe ryklik gaan beïnvloed. Vir die vrou wat nie swanger kan raak nie is daardie hoop nie beskore nie en sy leef haar lewe met 'n verlange na daardie blydskap. Babas is deel van God se plan om lewe te skep, maar die verlange na 'n baba is nie 'n waarborg dat ons een sal kan verwek nie. Dit maak nie saak wie ons is nie, God is steeds in beheer.
 
Terwyl ons gedurende hierdie Advent daarop fokus om in pas met God te wees, word die wonder van sy genade baie duidelik uitgebeeld in die onvrugbare lewens van Sagaria en Elisabet.
 
Nie net het die kinderlose Elisabet uitgemis op die vreugde en vervulling van moederskap nie, dit het haar soms selfs vervreem van diegene wat wel kinders gehad het. In die Hebreeuse kultuur was onvrugbaarheid 'n skande, want dit is gesien as 'n gevolg van 'n vrou se verskuilde oortredings, van haar sonde. Selfs al was Sagaria en Elisabet "albei getrou aan die wet van God en het onberispelik al die gebooie en voorskrifte van die Here onderhou," (Lukas 1:6) sou Elisabet, die vrou van 'n priester, ook haar deel van skande en vernedering beleef het.
 
Maar God het ingegryp en gedurende daardie eerste Advent het Hy alles verander. In tyd, wat net Hy kon beplan, het God hulle gebede beantwoord en Elisabet en Sagaria, beide op 'n ver gevorderde leeftyd, met hulle langverwagte baba geseën en sy doel vir die lang wag aan hulle openbaar. Hulle baba sou geen gewone kind wees nie. Die engel Gabriël het vir Sagaria gesê " ... en reeds van sy geboorte af sal hy met die Heilige Gees vervul wees. Hy sal baie uit die volk Israel laat terugkeer tot die Here hulle God. En hy sal voor die Here uit gaan in dieselfde gees en krag as Elia ... " (Lukas 1:15-17)
 
Om God implisiet te vertrou is noodsaaklik vir geloof en iets wat ons op enige ouderdom kan leer. Wat God vir Elisabet gedoen het, was ver bo haar verwagtinge: “Die Here het dit vir my gedoen. Nou het Hy na my omgesien om my smaad onder die mense weg te neem.” (Lukas 1:25) Min het Elisabet geweet dat God se plan met Johannes as die voorloper van die Messias, ook die geestelike onvrugbaarheid van die mense van Israel sou aanspreek, en mettertyd ook dié van die res van die wêreld.
 
Wanneer ons in God se genade glo en Hom vertrou om in ons behoeftes te voorsien, spreek Hy vandag steeds die onvrugbaarheid in ons lewens aan.
 
Glo jy dit?
 
Gebed: Here, dankie vir u wonderlike genade. Help ons om U te vertrou sodat ons lewens vrug kan dra. Amen

Ewald Schmidt 

Daar is … 'n tyd om stil te bly, 'n tyd om te praat ... Prediker 3:2a,7b, 1983-vertaling
 
Hierdie is nou een van die belangrikste verse in jou hele lewe. Dis waar die meeste van ons moeilikheid vandaan kom. Die woorde wat ons gebruik in ons lewe, maak baie saak. Psalm 34:13-14 waarsku: “As iemand die lewe liefhet en 'n lang lewe begeer om die goeie te geniet, moet hy sy tong weerhou van kwaadpraat en sy lippe van leuens.” Die beroemde hoofstuk oor ons tong vind ons in Jakobus 3. Vers 5 sê “ So is die tong ook maar 'n klein liggaamsdeeltjie, en tog het dit groot mag.”
 
Daar is ‘n tyd om stil te bly. Ons sondige natuur maak baie gebruik van ons tonge. Ons wil altyd die laaste woord inkry. Ons wil onsself verdedig ten alle koste. Ons wil mense antwoord wat ons sleg sê. Ons gebruik soms lelike woorde, dikwels kwaai woorde. Dit kan ons in groot moeilikheid laat beland. Elkeen van ons kan dink aan woorde wat ons wens ons nooit gesê het nie. Woorde kan baie seer maak, en verhoudings vernietig. Daarom leer ons om ons woorde versigtig te kies. Is dit wat ek so graag wil sê, regtig nodig? Is dit die waarheid, is dit vriendelik? Indien nie, waarom wil ek dit gebruik? Wanneer die Here ons gees en gedagtes nuut maak, wil Hy ons graag ook help om ons tonge te tem, sodat ons wyse woorde kan praat.
 
Maar dan is spraak een van die mooiste gawes wat die Here vir die mens gegee het. Van die begin af het ons die vermoë gekry om woorde te gebruik om met God te praat. Gebed is seker die mooiste vorm van spraak. Die Here het ons die vermoë tot woorde gegee om met mekaar te kommunikeer. Ons woorde het ‘n kreatiewe mag. Ons kan woorde gebruik om mekaar aan te moedig en op te bou. Liefdevolle woorde is goed om te hoor. Spreuke 10:11 sê “die woorde van die regverdige bring lewe en geluk.” Spreuke 15:4 sê “kalmerende woorde bring lewe.” Hoeveel konflik in ons lewe kon vermy geword het wanneer ons dalk net betyds, op die regte manier, met mekaar gepraat het? Soveel misverstande word deur woorde, of gebrek aan woorde, veroorsaak. Daarom is dit goed om soms die moed bymekaar te skraap, en die regte woorde te praat waar daar stukkende verhoudings is. Dalk is dit nodig om die woorde “ek is jammer, vergewe my …” meer te gebruik. Die woorde “dankie” en “ek is lief vir jou”, of “ek waardeer jou” maak gewoonlik ‘n groot verskil in ons lewe. Wees vrygewig met jou opbouende woorde aan ander. Dit maak die wêreld ‘n beter plek.
 
Gebed: Here, baie dankie dat U vir my ‘n tong gegee het, en die vermoë om woorde te gebruik. Help my om stil te bly wanneer dit die beste opsie is. Gee my die krag om wrede woorde te sluk. Maar help my om mooi woorde te gebruik, wanneer ek met U praat, of wanneer ek met die mense rondom my kommunikeer. Mag my woorde ook vir U aanneemlik wees, en opbouend vir my naaste wat my hoor. Amen.
Go to top