Psalm 57 is 'n gebed van Dawid wat hy gedig het terwyl hy op die vlug was vir koning Saul. Dit weerspieël 'n lewe vol gevaar en spanning, maar tog ook 'n vaste vertroue in God se beskerming en redding. Hierdie Psalm leer ons hoe om te reageer wanneer ons deur moeilike tye gaan.

 

In die openingsverse erken Dawid sy behoefte aan God se genade en beskerming. Hy gebruik die beeld van 'n voël wat sy kleintjies onder sy vlerke neem om hulle te beskerm teen gevare. Dawid vertrou op God as sy skuiling – die veilige hawe waar hy kan bly totdat die “onheil” verby is. Wanneer storms oor ons lewens woed, word ons ook genooi om ons toevlug by God te neem en op sy getrouheid te vertrou.

 

In Psalm 57:3 (1983-vertaling) lees ons: “Ek roep na God, die Allerhoogste, na God wat my sal help.” Dawid sien God nie as 'n afsydige waarnemer van sy omstandighede nie, maar as die Een wat aktief optree en sy situasie kan verander. Hierdie vertroue stel hom in staat om kalm te bly, al word hy omring deur gevaar.

 

Die Psalm beskryf hoe Dawid te midde van sy vyande leef. Hy voel soos 'n mens wat omring is deur leeus – gewelddadige en onbarmhartige mense. Tog word sy fokus al hoe meer verskuif na lofprysing. Hy verklaar in Psalm 57:8: “My hart is gerus, o God, my hart is gerus; ek wil sing en psalmsing.” Dawid vind rus, nie in die afwesigheid van sy probleme nie, maar in die teenwoordigheid van sy God.

 

Psalm 57 eindig met 'n loflied tot God se grootheid en getrouheid wat strek tot in die hemele. Dit is 'n herinnering dat, ongeag ons omstandighede, God ons waardig is om te loof – omdat Hy goed is en sy liefde ons nooit laat gaan nie.

 

Gebed: Here, U is my skuilplek in die storms van die lewe. Help my om U te vertrou wanneer ek bedreig of oorweldig voel. Dankie vir u liefde en trou wat my beskerm. Ek wil U altyd loof, ongeag die uitdagings wat ek in die gesig staar. Amen.