Winter is 'n seisoen van stilword. Die bome staan kaal, die grond rus, en die natuur hou asem op vir 'n nuwe begin. Net so kom daar in ons lewens ook tye van afskaal – wanneer werk ophou, gesondheid broos raak, geliefdes wegval, of ons eenvoudig voel dat ons in 'n stil tyd beweeg. Hierdie "winterseisoen" kan koud en alleen voel. Maar Psalm 92 herinner ons aan 'n diep waarheid: selfs in ons ouderdom, in die seisoen van rus, is God nog aan die werk in ons.

 

Die digter van die Psalm gebruik twee beelde – 'n palmboom en 'n seder. Beide bome is sterk, stabiel en diep gewortel. Hulle is simbole van 'n lewe wat gefokus is op God. Hierdie bome floreer nie omdat die omstandighede altyd gunstig is nie, maar omdat hulle geplant is in die huis van die Here.

 

Om in God se teenwoordigheid “geplant” te wees beteken om 'n lewe van vertroue en geloof te leef. Selfs al verander alles rondom jou, kan jy rus in die wete dat God onveranderlik is. Jou nuttigheid eindig nie as jou loopbaan klaar is of jou liggaam nie meer so sterk is nie. Jou lewe dra steeds vrug – wysheid, gebed, leiding, liefde – dinge wat jare neem om te ontwikkel, en nou waardevol is vir 'n volgende generasie.

 

Let op hoe die teks sê: “In die gryse ouderdom gedy hulle nog steeds; hulle is weelderig en blaarryk" (Psalm 92:15). Dit is God wat jou vars hou, nie jyself nie. Dit is sy Gees wat nuwe lewe bring, selfs as jou liggaam oud voel. Jy is nie afgedank nie – jy is geplant. Jy is nie vergete nie – jy is gevestig. En selfs in winter, dra jy vrug.

 

Laat ons dus die wintertyd nie vrees nie, maar dit sien as 'n seisoen van verdieping. 'n Tyd waar ons wortels groei, nie sigbaar vir die wêreld nie, maar kragtig in God se oë.

 

In Christus dra selfs die koue seisoene van die lewe 'n heerlike oes.

 

Gebed: Here, dankie dat U my nie verlaat in die winter van my lewe nie. Plant my vas in u teenwoordigheid. Gee my die genade om vrug te dra – selfs in stilte, selfs in ouderdom. Laat my lewe u wysheid en liefde weerspieël tot met my laaste asem. Amen.